تعاريف
(فصل اول قانون نظام صنفي با آخرين اصلاحات)

ماده 1- نظام صنفي: قواعد و مقرراتي است كه امور مربوط به سازمان، وظايف، اختيارات، حدود و حقوق افراد و واحدهاي صنفي را طبق اين قانون تعيين ميكند.[1]
ماده 2- فرد صنفي: هر شخص حقيقي يا حقوقي كه در يكي از فعاليتهاي صنفي اعم از توليد، تبديل، خريد، فروش، توزيع، خدمات و خدمات فني سرمايهگذاري كند و به عنوان پيشهور و صاحب حرفه و شغل آزاد، خواه به شخصه يا با مباشرت ديگران محل كسبي داير يا وسيله كسبي فراهم آورد و تمام يا قسمتي از كالا، محصول يا خدمات خود را به طور مستقيم يا غيرمستقيم و به صورت كلي يا جزئي به مصرفكننده عرضه دارد، فرد­ صنفي شناخته مي­­شود.
تبصره (اصلاحي مصوب 12/6/1392) ـ صنوفي كه قانون خاص دارند، از شمول اين قانون مستثني مي­باشند. قانون خاص قانوني است كه براساس آن نحوه صدور مجوز فعاليت، تنظيم و تنسيق امور واحدهاي ذيربط، نظارت، بازرسي و رسيدگي به تخلفات افراد و واحدهاي تحت پوشش آن به صراحت در متن قانون مربوطه معين مي­شود .
ماده 3 - واحد صنفي : هر واحد اقتصادي كه فعاليت آن در محل ثابت يا وسيله سيار باشد و توسط فرد يا افراد صنفي با اخذ پروانه كسب داير شده باشد، واحد صنفي شناخته ميشود.
تبصره 1ـ فعاليت واحدهاي صنفي سيار در محل ثابت با اخذ پروانه كسب براي همان محل، بلامانع است.
تبصره2 (اصلاحي مصوب (1392/6/12 ـ اماكني كه واجد شرايط لازم جهت استقرار چند واحد صنفي باشند، ميتوانند به عنوان محل ثابت كسب، توسط يك يا چند فرد صنفي، پس از اخذ پروانه كسب از اتحاديه يا اتحاديه ­هاي ذي­ربط، مورد استفاده قرار گيرند. آئين­نامه اجرائي اين تبصره به وسيله دبيرخانه هيأت عالي نظارت با همكاري اتاق اصناف ايران و نيروي انتظامي جمهوري اسلامي ايران تهيه مي­شود و ظرف سه ماه از تاريخ لازم­ الاجراء شدن اين قانون به تصويب وزير صنعت، معدن و تجارت مي­ رسد.
تبصره 3ـ دفاتري كه خدماتي به واحدهاي صنفي سيار ميدهند، واحد صنفي محسوب مي­ شوند.
ماده 4- صنف (اصلاحي مصوب1392/6/12): عبارت است از گروهي از افراد كه طبيعت فعاليت آنان از يك نوع باشد. صنوف مشمول اين قانون، با توجه به نوع فعاليت آنها به دو گروه توليدي ـ خدمات فني و توزيعي ـ خدماتي تقسيم مي­ شوند.
ماده 5- پروانه كسب (اصلاحي مصوب1392/6/12): مجوزي است كه طبق مقررات اين قانون به منظور شروع و ادامه كسب وكار يا حرفه به صورت موقت يا دائم به فرد يا افراد صنفي براي محل مشخص يا وسيله كسب معين داده مي­ شود.
تبصره 1 (الحاقي مصوب1392/6/12) ـ پروانه كسب موقت تنها براي يك بار صادر مي­شود. مدت اعتبار پروانه كسب موقت يك­سال و پروانه كسب دائم پنج­ سال است.
تبصره 2 (الحاقي مصوب1392/6/12) ـ اتحاديه صنفي مكلف است با انقضاي مدت اعتبار پروانه كسب، اخطاريه يكماهه براي تبديل پروانه موقت به پروانه دائم يا تمديد پروانه دائم صادر نمايد و در صورت عدم تبديل يا تمديد پروانه، واحد صنفي در حكم واحد بدون پروانه تلقي مي شود.
ماده 6- پروانه تخصصي و فني : گواهينامهاي است كه بر داشتن مهارت انجام دادن كارهاي تخصصي يا فني دلالت دارد و به وسيله مراجع ذي­صلاح صادر ميشود.
ماده 7- اتحاديه: شخصيتي حقوقي است كه از افراد يك يا چند صنف كه داراي فعاليت يكسان يا مشابهاند، براي انجام دادن وظايف و مسؤوليتهاي مقرر در اين قانون تشكيل مي­ گردد.
ماده 8- اتاق اصناف شهرستان (اصلاحي مصوب1392/6/12): اتاقي متشكل از رؤساي اتحاديه­هاي صنفي هر شهرستان براي انجام وظايف و مسؤوليت­ هاي مقرر در اين قانون است.
ماده 9- شوراي اصناف كشور: شورائي است كه از نمايندگان هيأت رييسه مجامع امورصنفي شهرستان هاي كشور با هدف تقويت مباني نظام صنفي در تهران تشكيل ميگردد.
ماده 10- كميسيون نظارت: كميسيوني است كه به منظور برقراري ارتباط و ايجاد هماهنگي بين اتحاديهها و مجامع امورصنفي با سازمانها و دستگاههاي دولتي در راستاي وظايف و اختيارات آنها و همچنين نظارت بر اتحاديهها و مجامع امورصنفي هر شهرستان تشكيل ميشود.
ماده 11- هيأت عالي نظارت: هيأتي است كه به منظور تعيين برنامهريزي، هدايت، ايجاد هماهنگي و نظارت بر كليه اتحاديهها، مجامع امورصنفي، شوراي اصناف كشور و كميسيونهاي نظارت تشكيل ميگردد و بالاترين مرجع نظارت بر امور اصناف كشور است.
[1]. ماده 1 قانون اصلاح قانون نظام صنفي كشور مصوب1392/6/12: از تاريخ لازم­الاجراء شدن اين قانون نام مجمع امورصنفي» به اتاق اصناف شهرستان» نام مجمع امورصنفي مركز استان» به اتاق اصناف مركز استان» و نام شوراي اصناف كشور» به اتاق اصناف ايران» تغيير مي­يابد.
بنابر ماده مذكور به جاي عنوان مجمع امورصنفي ، اتاق اصناف شهرستان» و مجمع امورصنفي مركز استان، اتاق اصناف مركز استان» و جايگزين شوراي اصناف كشور عنوان اتاق اصناف ايران» آورده شود.